sytë heshtin për mërime mendjen e akullt të vërshimitdhe rrokullisen nëpër kohëra të fjeturae heshtja hesht me gjithë mëndoh ,ata më kanë mëri mua kurse unëqë qajësi neron i përgjumur, por i drejt vigani madh me lirë në dorësy hapur në ëndërr të kallur vetmieme shpirt të gjallënë mbrëmjet lavire të zhveshuraqë mendimetm’i bëjmë gërshetëe gërshetat m’i lëshojnë në vija jete anonime rri i ngujuar nga habiakur bukuria na kalon parasyshdhe verbimi na deh nëpër qoshetë dashuruar në veten tonë © Skender Mustafipublikuar më 05. Janar 2010ripublikuar më 29. Tetor…
lexo më tepërmbrëmjet pa emër
