lulja vyshket në porcelan shpirti
nuk qan për sy
është nën sytë e dhembjes
merimangat ndërtojnë rrjetë
zemra
ndrydhet për një pik lot
një hije rrugës bëhet zonë luftimi
pasqyra më del para për ta parë lotin
kur shpirti s’duron dot
rruga duket sikur ka marr fund
çapi çapin e ndjek në çdo kohë
troku i tapës
ndjell fjalë neuroneve
dhe shpirti
digjet në ty
flakadan
© Skender Mustafi
